Het echte Afrika...

Het duurde even, maar hier dan weer eens een verhaal vanuit het prachtige Afrika.

We hebben nu echt het Afrikaanse gevoel. Dat gevoel kwam voor het eerst in Zambia. Dat was toch wel even wat wennen. En nog steeds wel op zich.
In Livingstone logeerden we in het hostel 'Jollyboys Backpackers', was voor ons het eerste drukke hostel. Leuke en interessante mensen ontmoet en erg divers; van jong tot oud. De een deed vrijwilligerswerk, de ander was een rondje aan het fietsen in Afrika.
Eerste dag hebben we een 'rustdag' ingelast, even uitvogelen wat we in Zambia gingen doen en wanneer. We kwamen er al wel vrij snel achter dat we alleen Livingstone en Lusaka aan zouden doen. Nationale Parken zien we in Tanzania en Kenia nog wel en gezien we wel wat aan ons budget moeten denken hadden we besloten om maar een weekje in Zambia te verblijven.
De tweede dag in Livingstone zijn we naar de prachtige Victoria Falls geweest. WOW! Wat een (water)geweld en wat mooi! De watervallen hebben een soort van eigen klimaat. Naast dat er veel water van de watervallen af komt, krijg je ook geregeld een plaatselijke stortbui op je hoofd. Klets, maar dan ook kletsnat... Maar dit keer was het helemaal niet erg om in de regen te lopen, want wat een uitzicht! Echt een aanrader!
Na Livingstone zijn we met de bus richting Lusaka gereden. Een 7 uur durende busreis (normale tourbus), maar was best comfortabel. De chauffeur reed keurig en verder niks geen rare dingen meegemaakt. En op deze manier wederom een stukje meer van Afrika gezien door het busruitje.
Lusaka was een korte stop; grote en drukke stad en weinig te zien. We zijn eigenlijk alleen naar een marktje geweest en verder grote inkopen gedaan voor onze aanstaande treinreis. In het hostel wel leuke mensen ontmoet, zelfs van een man nog zijn kaartje gekregen voor het geval we problemen zouden tegenkomen in Tanzania en Kenia. Dan konden we altijd contact met hem opnemen.
Vanuit Lusaka met de bus richting Kapiri Mposhi gereden. Hier vertrekt de bekende TAZARA trein. Deze rijdt van Tanzania naar Zambia en vice versa. Gelijk na de bus richting het treinstation, in de hoop dat er nog een cabine voor de dag erna (dinsdag) vrij was. En we hadden geluk! Om de reis zo comfortabel te maken als mogelijk was, hebben we heel luxe een eerste klas cabine afgehuurd voor ons tweeën. Normaal kun je er met 4 personen in. Maar gezien het een reis is van minimaal 48 uur en het geen duur vervoersmiddel is, toch maar een hele cabine voor onszelf.
In Kapiri zelf was niks te doen, echt een klein dorp. Gelukkig hoefden we daar maar 1 nacht door te brengen. En die dinsdag was het dan zover, op naar de TAZARA! De treinreis verliep zeer voorspoedig,onze vertraging was maar een uurtje. Wat erg goed was, we hebben verhalen gehoord dat mensen gewoon 50 uur langer onderweg waren. Onderweg hebben we echt genoten! De natuur is zo mooi. Beide zijn we wel van mening dat we Tanzania mooier vinden dan Zambia. Je kon ook gelijk wel een goed verschil zien na de grensovergang. Verder doordat je eigenlijk door the middle of nowhere rijdt, was de sterrenhemel prachtig! De Melkweg was zo duidelijk te zien. En dat in combinatie met bliksem op de achtergrond, super! Het slapen was wel even wennen, de trein waggelde nogal en maakte veel lawaai.
Eindstation van de trein was Dar es Salaam, gelegen aan de kust en voor velen een opstapplaats richting Zanzibar. Maar verder, cultuurshock. Wij kwamen in het donker aan, dus toen niet veel gezien. Maar wat een drukte, poeh.... Met hulp vanuit Nederland een hostel gevonden (nog geen Lonely Planet weten te bemachtigen), wat achteraf meer een motel was. Maar we hadden wederom geluk. We wilden de volgende dag al richting Arusha gaan, moesten alleen nog een busticket kopen. Helaas was het donker en niks meer open. Maar heel toevallig logeerde daar ook een oude man Danieli (78 jaar), hij was voor zijn werk in Dar. Hij overhoorde ons en bood zijn hulp aan. Een vriend van hem werkte bij een busmaatschappij in Arusha, en heeft twee stoelen voor ons gereserveerd. De volgende dag om 7 uur in de morgen zouden we Danieli bij de receptie ontmoeten voor de stoelnummers. Dus wij netjes om 7 uur bij de receptie, helaas geen Danieli. Na 25 minuten maar de receptie even gevraagd of ze hem konden bereiken, hij was het vergeten...Maar kwam gelijk uit zijn bed en heeft het alsnog geregeld. Dus op naar het busstation. Pfffff, wat een tocht! Het is net klein India daar. Zoveel mensen, zoveel verkeer, zoveel troep, zoveel chaos. Leuk om vanuit de taxi te aanschouwen, maar daar blijft het dan ook wel bij. Omdat het zo druk was qua verkeer, heeft de taxi-chauffeur iemand van de busmaatschappij opgebeld om ons te komen halen voor het laatste stuk naar het busstation. En maar goed ook, want anders hadden we de bus nooit gevonden. Wederom chaos. Overal bussen en modder. Maar we hebben het gered!! Busreis was minder comfortabel, veel wegopbrekingen en gaten in de weg. Daarnaast was het al een wat oudere bus en reed de chauffeur lichtelijk roekeloos. Inhalen voor een bocht of bult was normaal. Na 11 uur gehobbeld te hebben, aangekomen in Arusha. Wederom heel toevallig met een man in de bus in contact gekomen die in Nederland had gestudeerd voor een jaar. Hij is nu arts in Arusha en omstreken. Doordat Nederland hem dat jaar geholpen heeft, vond hij het wel zo eerlijk om nu wat terug te doen. En zodoende kregen we een lift naar ons hostel. Helaas het hostel dat wij voor ogen hadden niet gevonden, maar hierdoor wel terechtgekomen bij ons huis voor de komende weken. Er zitten hier meerdere meiden die vrijwilligerswerk doen en gezien de projecten die ze aanbieden in ons straatje past, hebben we besloten om hier ons te settelen voor een aantal weken. En daarbij bieden ze hier ook tours aan die wij sowieso wilden gaan doen en is Arusha een geschikte plek om langer te blijven. Er is niet per se veel te doen in het stadje zelf, maar het voelt goed; het hostel, de locatie, de omgeving.
Afgelopen maandag wezen kijken bij de verschillende projecten en beide een project gevonden. Inge is afgelopen dinsdag begonnen bij Neema Babyhouse, wat een weeshuis is voor baby's in de leeftijd van 0-3 is. En ik ben woensdag begonnen bij Pippi House Foundation for Girls. Dit is een opvangcentrum voor straatmeisjes die mishandeld zijn en/of een slechte jeugd hebben.
Dit was het eigenlijk wel weer even voor nu....

p.s. Foto's van het 2e reisverslag staan ook bij dit verslag.