Final stop...
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Inge en Loes
22 Oktober 2014 | Nieuw Zeeland, Auckland
We vlogen van Phuket van Jakarta, laat aangekomen en het was nog wel even een zoektocht naar een goedkoop hotel. Uitgekomen bij voor ons de meest basis slaapplaats die we gehad hebben in alle 8 maanden en dat viel nog maar net binnen ons budget. Hoofdsteden zijn altijd duurder. Na een toch nog wel goede nachtrust op de bedden (lees; smal houten frame met een matras gemaakt van een soort van leren treinzitting), werd Inge ziek wakker. Klein virusje wat ze waarschijnlijk van mij overgenomen had. Gelukkig kreeg ze er in Jakarta last van, in deze stad valt weinig te zien en het was er erg heet. Ik heb een beetje rondgelopen, een monument aanschouwd en dat was het eigenlijk wel. Op straat wordt je wel meer aangesproken, en maakt niet uit door wie; man/vrouw/kinderen. Bijna iedereen zegt wel iets in de trant van 'Hello Miss' of 'Where are you from?'. De dag verder doorgekomen zwetend, zelfs door alleen maar buiten te zitten, ik ben geen moment droog geweest. Mezelf nog wel nuttig gemaakt, alvast mijn Working Holiday Visa aangevraagd voor Nieuw-Zeeland. 's Avonds ging het gelukkig alweer wat beter met Inge en hebben onszelf getrakteerd op overheerlijke Nasi Ayam en Satey Ayam (gebakken rijst met kip en kip sate). Kroepoek kennen ze hier ook en heet ook nog hetzelfde, dat is makkelijk. Je komt sowieso nog best wat Nederlandse woorden tegen, alleen dan soms wat vervormd. Bv. Politie is hier polisi of kantoor is kantor.
Voor de dag erna gelijk een ticket geboekt richting Bandung, volgens de Lonely Planet was deze stad 'worth a trip', nou niet echt. We kwamen aan en hadden gelijk een beetje spijt op zich. Wederom een grote stad, warm, duur (voor onze begrippen), eigenlijk niks te zien.
Volgende halte was het strand van Pangandaran. Helaas geen er geen trein (of niet rechtstreeks in ieder geval) hier naartoe, dus moesten we met de bus. Gelukkig met airco en lekker goedkoop. De trip zou zo'n 6 a 7 uren duren, nou dat werden er 9,5. Maar goed, hoort bij de ervaring. Wel leuk, bij elke stop kwam er een gitarist in de bus die een klein optreden gaf en verkopers van lokale lekkernijen. Eenmaal in Pangandaran aangekomen gelukkig vlug een hotel gevonden en konden we snel op zoek naar lokaal eten. Vonden we toch een mannetje met de meest overheerlijke Nasi Goreng ooit (sorry mam). Deze man had op zijn scooter een keukentje gebouwd, mooi om te zien. Zo simpel en daarmee zo'n overheerlijk gerecht kunnen koken. De volgende een stranddag ingepland. We wilden eerst naar een Nationaal Park wat hier ligt, maar de regering had sinds mei dit jaar de entreeprijs flink verhoogd. Was nu gewoon 210000 Rupiah (ongeveer 13 euro), terwijl die voor mei nog iets van 25000 Rph was. In de plaats hebben we maar 2 banden gehuurd en lekker op de hoge golven gespeeld en elkaar ingegraven in het zand, net 2 kleine kinderen. Op zoek naar avondeten kwamen we een man tegen, genaamd Tono. Hij wist wel een goede plek en zo gingen we met zijn 3en op een oude Vespa richting een lokaal tentje waar we Nasi Padang (is een buffet, Padang is een streek op Sumatra). Onze keus viel op Rendang, heerlijk! Tono bood ons toen aan om met ons een dagje op stap te gaan, met als afsluiter zelfgemaakte Rendang bij zijn Homestay. De tsunami heeft hier wel zijn sporen achtergelaten. Hij vertelde ons dat hij een groot deel van zijn familie verloren heeft en bijna al zijn buren, daarnaast was zijn homestay erg beschadigd. In totaal had hij 12 kamers, waarvan er nu nog maar 2 zijn overgebleven. Zo gezegd zo gedaan, de volgende dag een scooter gehuurd en hij heeft ons naar een aantal plekjes gebracht. Eerste stop was een lokale markt, op zoek naar ingrediënten voor de Rendang. Lekkere aardappels, kokosschilfers, en een kip. Een verse kip, we mochten zelf een levende uitzoeken en hebben daarna gezien hoe die geslacht werd. Voor alles een eerste keer. Eerst werd het nekje opgesneden, kip werd in een bak gegooid waar die uit kon spartelen. Daarna werd de kip in heet water gedompeld, en vanuit daar ging het de centrifuge in. Alle haren waren eraf toen hij daar eenmaal uitkwam. En als laatste werd die in stukjes gehakt. Verder heeft hij ons Green Canyon laten zien, allerlei kleine lokale dorpjes en Shark Beach. Dit strand was onverwacht erg mooi, zwart vulkaanzand, hoge golven en een prachtige kustlijn. Eenmaal terug in Pangandaran ging hij terug naar zijn huis en hebben wij alvast een ticket geboekt richting Yogyakarta. We hadden om 19.00uur afgesproken bij zijn huis. Dus wij in het donker op een onverlichte weg vol gaten en hobbels richting zijn huis, avontuur noemen we dat, was hij er niet. Gezien hij sterk in karma geloofd, zal hij wel een goede reden gehad hebben om er niet te zijn. Dan maar weer die overheerlijke Nasi Goreng, daarna nog wat gedronken bij een Beach Bar. En wie kwam daar aan, Tono! Hij had ons overal lopen zoeken zei hij. Aan zijn verhaal zaten wel wat haken en ogen, maar goed toch maar met hem meegegaan gezien de Nasi Rendang klaar was. Tweede avondmaal, maar moet wel zeggen; het was echt heel lekker! Die man kan wel koken. Nog een massage gehad en een cadeautje in de vorm van een armbandje met onze geboortestenen eraan.
Onze bus richting Yogya vertrok al om 7 uur, maar ons hotel was nog wel zo lief om voor een ontbijt te zorgen. Lekkere banana pancake to go :) Poh wat dat toch is met die Aziatische buschauffeurs, paar keer knepen we hem echt. Scheuren en inhalen wanneer het eigenlijk niet kan, niet grappig. Niet teveel meekijken, maar ja dat gaat automatisch. Toch zie je weinig ongelukken, eigenlijk hebben we er geen gezien. Ze houden wel rekening met elkaar, ook als er snel ingevoegd moet worden als een inhaalactie net niet helemaal kon. Na 7 uur waren we in Yogyakarte, gezellig! Gelijk een fijn gevoel, lekker toeristisch, mooie klein (in vergeijking met Bandung en Jakarta dan). Het paleis van de Sultan bezocht, Water Castle en een ondergrondse moskee waar de Sultan vroeger mediteerde/bad. De Islam is op Java wel overheersend. Overal gejengel uit de moskees, zo ook om 4 uur in de ochtend. Pfff, dat was wel even schrikken. Gelukkig maakten we dat de dag erna niet mee gezien we toen al 'fris en fruitig' onderweg waren richting de tempel 'Borobodur'. De zonsopkomst vanaf Punthuk Setumbu bekeken, wat een heuvel is. Daarna richting de tempel zelf gereden. Het is er eentje en mega toeristisch, gelukkig hebben we nog wat kiekjes kunnen nemen met alleen onszelf erop. Hier waren wij ook wel weer een redelijke attractie, vooral bij schoolkinderen.
Yes we mochten we weer met de trein! Dit keer voor de goedkope optie gekozen, economy class, wat rechtopzittende bankjes en weinig beenruimte inhield. Wij hadden wel geluk met onze buren, een vriendinnengroepje (klein van stuk gelukkig :)). Ze lieten ons dingen proeven en werden al uitgenodigd om bij hen te komen koken mochten we nog een keer in Jakarta komen. In Probolinggo gingen we eruit en hebben we de bus richting Cemara Lawang gepakt. Opstapplek voor de vulkaan Bromo. Helaas was er een wegversperring door een of ander feest halverwege de berg, dus werden we gedwongen om in een ander hotel de verblijven. Wat uiteindelijk heel goed beviel, vooral het avondeten: aardappels!!! Gezien we tijd hebben, is er een rustdag door ons ingepland. Beetje rondgelopen, tour richting Bromo geregeld en een overheerlijke dipsaus voor de tortillachips gemaakt met sambal, en door ons zelf vers geplukte pepers, lente-ui en tomaten.
Bromo was erg mooi, echt heel anders dan we tot nu toen gezien hadden. Rond 4 uur in de morgen werden we opgehaald door een jeepje en in een lange strook van tientallen jeepjes reden we richting het uitzichtpunt Punthuk Setumbu voor de zonsopgang. Aan het einde bleek dat we de verkeerde kant op keken, de vulkaan bevond zich aan onze rechterkant terwijl wij naar de prachtige zonsopgang voor ons keken. Gelukkig hebben we niet veel gemist, normaal gesproken vormt zich een meer van wolken rond de vulkaan, dat was deze morgen niet echt aan de orde. Daarna was het tijd om naar de rand van de krater te gaan. Een halfuurtje klimmen en je keek zo de vulkaan in. Dat was wel gaaf! Bromo is een actieve vulkaan, in 2010 is er nog een uitbarsting geweest waarbij mensen in een straal van 5km geëvacueerd moesten worden. Momenteel is die rustig en kun je er gewoon weer naar toe. Er komt alleen nog een beetje rook uit.
Na het bezoek aan Bromo gelijk doorgereden richting Kawah Ijen, een andere vulkaan. In een klein plaatste genaamd Sempol hebben we overnacht. Op zoek naar Nasi Goreng kwamen uiteindelijk in een woonkamer uit. Met zijn 3en gingen ze aan het werk om ons Nasi Goreng voor te schotelen en ijsthee, wat ons nieuwe favoriete lokale drankje is. Lekker goedkoop, verfrissend en telkens anders.
De tour naar Kawah Ijen hield in dat we om 01.00 uur in de nacht vertrokken richting het startpunt. Rond 02.00uur begon de circa 2 uur durende wandeling naar de top van de krater. In het donker een gave uitdaging! Je ziet alleen maar kleine lichtjes op de berg van de zaklampen. Eenmaal boven gingen we eerst de krater in. Gelukkig had iemand uit onze groep mondkapjes mee, poh die geur van sulphur benam gewoon je adem. Onderin kon je het 'Blue Fire' aanschouwen. Het blauwe vuur wordt veroorzaakt door de ontvlamming van de sulfurgassen die uit de keramische pijpen lekken. Deze pijpen zijn er om de gassen te laten stollen, zodat deze gebruikt kunnen worden voor het mijnen. Deze gassen zijn echter zeer gevaarlijk voor de gezondheid.
Het sulfur wat hier voorkomt wordt gebruikt om kristallen van te maken. Om het naar beneden te krijgen lopen mannen 1 tot 3 keer per nacht richting de binnenkant van de krater om het sulfur te verzamelen en naar beneden te dragen in manden gemaakt van bamboe. Een mand aan beide kanten, als een soort weegschaal balancerend op zijn schouders, met in totaal een gewicht dat kan variëren tussen de 60-90kg. Hoestend en proestend lopen de meeste werkers daar, gezien zij geen mondkapje of andere bescherming dragen. Dagelijks worden zij blootgesteld aan deze giftige stoffen. Na dit aanschouwd te hebben weer omhoog richting de kraterrand voor de zonsopgang over het grootste acid kratermeer ter wereld. Het zag er naar uit dat we de zonsopgang mis zouden lopen, omdat er teveel bewolking was. Maar opeens trok het open en kwam het turquoise-meer tevoorschijn, prachtig!! Hadden we niet willen missen!
Na Kawah Ijen zat ons Java-avontuur er alweer op, wat gaat de tijd toch hard. Nog maar een kleine 2 weken en dan zullen we ieder aan ons eigen avontuur beginnen. Eerst nog even lekker genieten op Bali.
Na een rustige en korte ferry-tocht kwamen we aan in Gilimanuk, Bali. Per lokale bus naar Lovina, onze eerste stop. Groot verschil tussen Java en Bali. Op Java is het merendeel moslim, terwijl op Bali veel Hindoestanen wonen.
In Lovina lekker bijgekomen van alles, tijdens de zonsopgang vanaf een bootje naar dolfijnen gekeken die in scholen leven en in de ochtend migreren naar een andere plek. Dit is echter wel een zeer toeristische attractie, tientallen bootjes bij elkaar wachtend op een vin die boven het water uitsteekt. Er als er dan een vin ontdekt wordt is gelijk alles en iedereen in beweging en wordt de 'jacht' naar de groep ingezet. In Lovina hebben we ook een scooter gehuurd voor een dagje en de omgeving een beetje verkend. Eerst de Git Git waterval bezocht, daarna door de bergen (op Bali heb je gewoon bergen, hoogste is zelfs 3000+ hoog) gereden, langs Lake Buyan en Bratan, onderweg nog verse groente geplukt, kortom een geslaagde dag :)
Met een minibusje zijn we de dag erna richting Kuta gegaan. De eerste 2 dagen eigenlijk bar weinig gedaan, puur genoten. Bij ons hotel konden we een scooter huren, dat hebben we gedaan voor 5 dagen. In deze 5 dagen zijn we naar het artistieke dorpje Ubud gereden, met als tussenstop de in het water gelegen tempel Tanah Lot. Het duurde wel even voordat we in Ubud aankwamen, een aantal keren mensen om de weg gevraagd gezien de plaatsnaam maar steeds niet op de borden voorkwam. Kwamen we ook nog zonder benzine te zitten.... Een man kwam ons daar vergezellen en vroeg waar we heen gingen, Ubud, nou heel toevallig hij woonde daar en zou ons de weg wel wijzen. Eerst mochten we nog koffie en thee proeven op een koffieplantage. Eerst een korte rondleiding gehad en daarna was het tijd voor het proeven. Koffie is hier populair en helemaal de koffie Luwak, de duurste koffie ter wereld. Op deze plantage hadden ze ook een Luwak, een soort van kat. De proeverij bestond uit allerlei soorten thee en koffie: kokos, gember, mangosteen, vanille, citroen. Voor de koffie Luwak moesten we echter bijbetalen, toch maar gedaan gezien het toch wel een speciale koffie is. Moet zeggen, hij was vol van smaak maar niet bitter, lekker. Het vinden een leuk maar goedkoop hotel in Ubud bleek moeilijker dan gedacht, alles zat vol of was te duur. Maar de aanhouder wint en uiteindelijk wel wat leuks gevonden. De volgende dag sightseeing gedaan, richting de rijstvelden geweest. Prachtig en erg groen! Je mocht er ook doorheen lopen, dan wel over paadjes maar dat was wel een leuke ervaring. Verder onderweg zie je heel veel kunst; schilderijen, houtwerken, kunst van glas, van alles eigenlijk. Daarnaast hebben veel huizen en hotels een soort van tempelachtige ingang, heel imposant. Daardoor krijgt het dorp wel een hele gemoedelijke uitstraling. Ook hier onderweg weer verse groenten en fruit geplukt, eigenlijk niet netjes maar oh zo lekker. Van de eigenaren van ons hotel een schep eigengemaakte Balinese sambal gekregen, onze groenten er doorheen gemixt en het resultaat was de lekkerste dipsaus ooit!
Vanuit Ubud zijn we de volgende dag richting Amed, oostkust, gereden. We wisten dat je hier goed kon snorkelen, maar dat je daar ZO goed kon snorkelen hadden we niet verwacht. Water was heel mooi blauw, koraal was uitgebreid en super veel verschillende soorten vissen. Echt prachtig!! Een volle dag zijn we verschillende baaien af geweest om te snorkelen, ook nog een Japans schipwrak gezien.
Echt de tijd vliegt zo hard, onze 5 dagen op de scooter zitten er alweer op. Op naar onze gezamenlijke allerlaatste stop, Kuta. Bali heeft ons wel echt verrast, zo divers: zee, strand, bergen, duiken, snorkelen, dolfijnen, surfen, alles eigenlijk. Zeker een aanrader voor een vakantie! Wel grappig op zich, wat bij ons op de Chinese menukaart staat zie je hier overal terug: Nasi, Babi, Mie, Satey, Tjap Tjoi (Cap Cay hier).
Laatste dagen gebruikt om nog wat laatste dingen te kopen, Inge moest haar visumverlenging nog regelen, ik heb nog een surfles gehad van 2 uur (super leuk!), op het strand gelegen, aan het zwembad gerelaxed en ons klaarmaken voor het afscheid. En voor we het wisten stonden we op het vliegveld elkaar uit te zwaaien.
Inge nogmaals ontzettend bedankt voor de afgelopen 255 dagen! Het was een super ervaring!
Op naar mijn fietsavontuur in Nieuw-Zeeland. Auckland here I come!!
p.s. inmiddels al veilig aangekomen in Auckland, prachtig!!
-
24 Oktober 2014 - 08:51
Rita:
Weer genoten van dit reisverslag met prachtige foto's. Geweldig.
Loes, je bent nu aan het fietsen in Nieuw Zeeland. Een fijne tijd daar.
Inge, geniet nog even op Bali en daarna Thailand.
Liefs Rita -
25 Oktober 2014 - 21:40
Jose:
Wat een mooi verhaal weer van jullie avonturen.
veel fiets plezier in Nieuw Zeeland.
Groetjes Peter en José
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley