Roof of the world!

Roof of the world!

Zo wordt het gebied waar Tibet ligt ook wel genoemd. Het is het hoogste plateau in de wereld (gemiddeld 4950 meter boven zeeniveau). De tour startte zaterdag 4 mei om 6.00 's ochtends. Onze groep bestond uit 8 personen: een stel uit Frankrijk (Audrey en Olivier) en Rusland (Maria en Alexi), een Australische jongen(Kevin), een Zwitserse vrouw (Vera) en wij dan. Op naar Tibet!
De grens ligt niet ver vanaf Kathmandu af, wat voor ons verrassend was. Na ongeveer 5 uur waren wel al bij de grens. De bus mocht de grens niet mee over, dus iedereen uitstappen. Na het invullen van wat papieren mochten we China inlopen. Met zijn allen netjes in een ganzenpad achter elkaar wandelend de brug over, wat de grens tussen Nepal en Tibet is. Het was verboden om hier foto's te maken. Om Tibet in te komen werd je tas doorzocht, je mocht geen boeken mee waar ook maar iets over het land in wordt beschreven, zelfs het woord mag niet genoemd worden. En helaas voor ons, ons heerlijk tonijnblikje moest ook achterblijven. De klok werd 2.15 uur vooruit gezet. In China kennen ze maar 1 tijdzone. Wij waren nog wel lichtelijk teleurgesteld, we hebben namelijk geen stempel gekregen in ons paspoort. In feite hebben we 9 dagen in Niemandsland geleefd, gezien we wel een departure stempel van Nepal hebben gekregen.

Eenmaal in Tibet besef je toch wel dat je een stuk terug in de tijd gaat als je door het platteland rijdt. De huizen zien er wel prima uit, ze zijn van steen, hebben ramen en zijn stuk voor stuk versierd met vlaggetjes. Alleen de voorzieningen; het toilet is vaak gewoon echt een gat in de grond, alleen maar koud water tot hun beschikking, het ploegen van het land gebeurt nog met paard/yak en een hand eg, wassen gebeurd met de hand en een emmer of in de rivier. Daarnaast hebben ze hebben in Tibet een alternatief gevonden voor de luier; een scheur in de broek van achter tot voor. De kinderen hoeven alleen maar de hurken. Dit ziet er echter wel grappig uit. Allemaal blote billetjes op straat. Er zijn kinderen die wel een luier dragen, maar dat maakt het aangezicht niet minder grappig. De luier steekt dan helemaal uit de broek.

De eerste dag hebben geslapen op zo'n 3750 meter hoogte. De gids Namse had ons een aantal keren geattendeerd op het feit dat we de eerste 2 dagen niet veel van de accommodatie moesten verwachten, gezien we een budget toer hadden geboekt. Maar het eerste guesthouse viel eigenlijk ontzettend mee. We hadden een eigen kamer, dikke dekens, zelfs een thermoskan met heet water. Het enige 'nadeel' was dat het toilet beneden was, dus 's nachts een koud tripje richting het toilet en er was geen douche.
De volgende ochtend vertrokken we rond 9 uur richting de volgende bestemming, Lhatse. Vandaag 2 hoge passen over. De eerste was Nyalam Thong-La en lag op 5100 meter hoogte. Het uitzicht was geweldig mooi. De passen zijn ook allemaal versierd met gebedsvlaggen. Traditioneel komen ze in sets van 5 kleuren die staan voor de 5 elementen. Blauw voor de hemel, wit voor wind, rood voor vuur, groen voor water en geel voor aarde. De Tibetanen geloven dat bij het wapperen in de wind de gebeden opstijgen naar de goden en die op deze manier voorspoed brengen aan de ophanger, zijn familie, vrienden etc.
Net voor de lunch kregen we de kans om Mt. Everest te zien, helaas niet compleet helder maar toch een gedeelte. Dat was toch wel erg cool! Na de lunch eerst een checkpoint, iedereen de bus uit en naar een bureautje op je paspoort te laten zien. Gelukkig ging dit redelijk vluchtig. Daarna op richting Lhatse, maar eerst nog een pas over, Gyajo-La Pass. Het verschil in het hoogte begon bij mij voor problemen te zorgen; kou, hoofdpijn, gewrichtspijn, darmproblemen. Eenmaal in Lhatse gelijk het bed in. Gelukkig had ik zuster Inge bij me. Inge heeft samen met de anderen nog even rondgelopen in het stadje, maar bleek weinig te zien te zijn. Wederom dit guesthouse viel ook ontzettend mee. We deelde de kamer met Vera. Maar ook hier genoeg dekens, thermoskan met heet water, goede bedden. De 3e dag reden we richting de tweede grootste stad van Tibet; Shigatse. Hier stond een bezoek aan de Tashilungpo Monastery op het programma. Dit klooster is in 1447 gebouwd en de naam betekent in het Tibetaans ΅alle geluk en voorspoed zijn hier verzameld. Je kunt het klooster bereiken door 3 steile trappen naast elkaar geplaatst. De linkertrap is voor het binnengaan, de middelste voor de Dalai Lama en de rechtertrap is voor het verlaten van het klooster. Onze gids vertelde hier over de Tibetaanse begrafenis rituelen. Het is hier namelijk zo dat de Lama's worden begraven in een stoepa. Hooggeplaatste mensen en monniken worden gecremeerd en uitgestrooid. Normale mensen worden in stukken gesneden en op een rots gelegd om vervolgens door roofvogels opgegeten te worden. Kinderen en armen worden in de rivier gegooid en misdadigers en zieken worden begraven. Toch wel iets anders dan de Nederlandse cultuur. We logeerden in het Yak Hotel. Dikke dikke prima! Heerlijk bedden, eigen badkamer met douche, waterkoker en thee, tv, gewoonweg luxe. Shigatse ligt op een hoogte van ongeveer 3900 meter.
Dinsdags werd de tour voortgezet richting Gyantse, 3950 meter. Dit was maar een kort ritje, ongeveer 3 uur. De andere dagen zitten we tussen de 6-8 uur in de bus. Het is echter absoluut geen straf om elke dag in de bus te zitten, eerder een genot. Het Tibetaanse landschap is zo ontzettend prachtig! Er is hier wel strenge controle, veel snelheidscontroles. Dat gebeurt hier niet door middel van een flitspaal, maar door checkpoints. De gids of chauffeur gaat de bus 'inchecken' en krijgt van de politie een papiertje met daarop een stempel en de tijd van wanneer we bij de volgende checkpoint aan mogen komen. Helaas heeft dit op zich niet zo heel veel nut. Wat er gebeurt, zoals bij ons, wij rijden te hard en vlak voor een checkpoint hebben we tijd over en moeten we wachten omdat ze anders een boete krijgen voor te hard rijden. Dus in feite hebben de checkpoints niet heel veel nut, als er tussendoor niet nog een extra controle wordt gedaan.
Eenmaal in Gyantse hebben we Palkhor Chode Monastery en Khumbum Stupa bezocht. Khumbum betekent in het Tibetaans “honderdduizend heilige beelden”. Het verwijst naar de bouwstijl van de stoepa, het zijn namelijk boeddhistische kapellen die trapsgewijs op elkaar gestapeld zijn.
De 5e dag was het dan zover, op naar Lhasa!! De highlight van vandaag was het geweldig turquoise-kleurige Yamdruk Lake. Het grootste fresh water meer van Tibet. Wat was het water mooi blauw! Het weer was niet beregoed. Zon werd afgewisseld met donkere sneeuwwolken. Maar dit zorgde wel voor een prachtig contrast. Helemaal vanaf de Karo-La (Glacier) Pass. Daarna op naar Lhasa. Eenmaal in Lhasa was het contrast met het platteland wel erg goed te zien. Het is in feite een hele westerse stad. Naast de tempels en lokale shops, waren er ook veel luxe winkels en billboards. 's Middags hadden we nog even tijd om alvast een klein beetje sightseeing te doen. Wij zijn richting Jokhang Temple en 2 lokale overdekte marktjes gelopen, op zoek naar een souvenir. De eerste volle dag in Lhasa hebben we in de morgen Potala Palace bezocht. Wow, wat een immens groot paleis! Doet echt niet onder aan de foto´s en plaatjes die je ziet. Het paleis werd gebouwd in de 7e eeuw, onder leiding van de 33e koning van Tibet, Songtsen Gampo. De bouw van het huidige paleis begon in 1645, tijdens de regeerperiode van de 5e Dalai Lama. Het is het winterpaleis van de Dalai Lama. Echter de huidige Dalai Lama verblijft hier niet meer, gezien het feit dat zodra hij Tibet ingaat gearresteerd en opgesloten wordt. Later in de middag hebben we de Jokhang Temple van de binnenkant bekeken. Zowel rondom het paleis als deze tempel zie je hordes mensen lopen. Zij lopen rondes om te bidden, een soort van pelgrimstocht.
De tweede dag in Lhasa bezochten we 2 kloosters; Drepung en Sera Monastery. Bij het tweede klooster mochten we een debat tussen de monniken bijwonen. Ze waren in groepjes van 3-4 verdeeld waarbij 1 monnik de vragensteller was. Het onderwerp was filosofie. Wat nu echt gebeurde is niet helemaal duidelijk, zelfs voor de Tibetanen is het niet echt te begrijpen omdat het blijkbaar nogal cryptisch is wat ze zeggen. De vragensteller klapt bij elke vraag die hij stelt in zijn handen en de monniken op de grond moeten dan antwoord geven. Een manier van lesgeven.
En man wat vloog de tijd, voor we het wisten was het alweer tijd om de terugweg in te zetten. Wij hadden als enige een Drive in/Drive out geboekt. De rest ging of verder China in of met het vliegtuig terug naar Kathmandu. Na het afscheid nemen gingen wij met een jeep terug. Gelukkig gingen we nu een andere weg met minder hoogteverschil. Het uitzicht was echter niet minder mooi, puur genieten. En nog wel een gelukje voor ons, wat bleek; de heenweg hebben we met zijn alleen naar de verkeerde 'Mt. Everest' gekeken. Nu hebben we de enige echte gezien, zonder wolken! De overnachting was dit keer wel erg basic. Lakens waren niet al te schoon, geen stromend water en een buitentoilet (gat in de grond) met een deur die niet dicht kon. Weer een ervaring rijker.
De volgende dag was het nog maar een paar uurtjes rijden tot de grens. Hier werden we redelijk snel aan ons lot overgelaten door onze gids. We konden daar blijven wachten op de chauffeur die ons weer terug naar Kathmandu zou brengen. Wat ons niet verteld werd, was dat we zelf de grens over moesten lopen naar Nepal en dat de chauffeur daar op ons wachtte. Daar kwamen we na 1,5 uur wachten achter. Eenmaal in Nepal hoefden we niet zo lang meer te wachten totdat de jeep vol zat. Naast ons zaten er nog 5 Chinezen in. Bij de eerste checkpoint ging het al gelijk mis, de Chinezen hadden walkietalkies bij zich. Dat mag in Nepal niet (ik weet niet waarom). Helaas waren ze niet allemaal even meewerkend waardoor het alleen maar langer duurde. Uiteindelijk was er een compromis bereikt, ze mochten de walkietalkies weer ophalen als ze Tibet weer ingingen. De rest van de weg naar Kathmandu verliep wel voorspoedig en we hebben het wederom overleefd.
Echt, aan dat verantwoordelijkheidsgevoel van de chauffeurs mogen ze hier wel iets doen... Toeteren kunnen ze daarentegen wel als de beste! Zelfs al is het onnodig, iedereen toetert hier; scooters, motoren, bussen, jigsaws en auto's. Ze zullen ook niet voor je aan de kant gaan, ze verwachten van jou dat jij plaatsmaakt voor ze. Eenmaal weer terug in Kathmandu, weer bij Trekkers Home ingecheckt en plannen gemaakt voor de komende tijd.
Maandags gelijk naar de Ambassade van India om ons visum aan te vragen. Dit duurt ongeveer 5 werkdagen. Helaas voor ons 6, omdat woensdag een feestdag is. Maar sinds gisteren zijn we weer een visum rijker! Vandaag busticket en hostel boeken en dan morgen richting Varanasi!

Op naar een nieuw avontuur!!